Pierwsze fortyfikacje na Pozycji Odrzańskiej (Oderstellung) powstały w 1928 roku (pomijam tu żelbetowe schrony wybudowane w latach 1925-26 w rejonie Głogowa i Zaboru). Rozbudowa linii trwała z przerwami do 1939 roku. Pierwsze schrony z pierwszego etapu budowy to stosunkowo proste konstrukcje z niewielkimi izbami bojowymi, jedną lub dwiema w zależności od typu schronu, oraz śluzą gazoszczelną. Z czasem konstrukcje schronów ewoluowały w coraz bardziej skomplikowane formy, wyposażone w układy wentylacji, komunikacji i łączności, ogrzewania i odwodnienia.
Przykładem tak zaawansowanej konstrukcji jest obiekt oznaczony numerem 770 (Stand 770). Jest to odmiana obiektu typu Regelbau B1-2a (MG-Schartenstand mit Gruppe), schron bojowy dla km o ogniu czołowym z izbą dla 1 drużyny. Załogę stanowiło 18 osób, 5 osób stałej załogi i 13 osobowa drużyna wypadowa. Schron, jak większość obiektów Oderstellung został wybudowany w linii wału przeciwpowodziowego. Od zewnętrznej strony wału widoczne są dwa wejścia wraz ze strzelnicą obrony wejścia, od strony Odry widoczna jest płyta 7P7 stanowiąca ochronę izby bojowej. Centralna część schronu to izba bojowa, oddzielona od wejścia gazoszczelnym blokiem wejściowym, od strony izby bojowej, gazoszczelną śluzą będącą jednocześnie magazynem amunicji. Komunikacja pomiędzy izbą bojową a izbą załogi w warunkach bojowych odbywała się za pomocą rury głosowej.
Stand 770 wyposażony był ponadto w filtrowentylator HES 1.2 dla zapewnienia świeżego powietrza w warunkach bojowych. Powietrze pobierano przez czerpnię powietrza umieszczoną w elewacji wejściowej. W celu ogrzania schronu wykorzystywano piec forteczny WT80. Dodatkowym udogodnieniem była studnia głębinowa umiejscowiona wewnątrz schronu w izbie strzelnicy obrony wejścia. Obecnie schron jest pod opieką Skansenu Fortyfikacyjnego Czerwieńsk.
