Pancerz skrzynkowy to pancerz pełniący funkcję zamknięcia strzelnicy broni ręcznej stosowany najczęściej w obronie wewnętrznej schronu. Płyta pancerza o wymiarach 400 mm szerokości i 450 mm wysokości wykonana była ze stali niestopowej grubości 20 mm, podobnie zasuwa chroniąca otwór strzelnicy o wymiarach 120 mm x 80 mm. Wewnątrz „skrzynki” o wymiarach 282 x 310 mm umieszczone były dwie prowadnice, pomiędzy którymi przesuwała się zasuwa. Prowadnice w części wewnętrznej miały wykonane po dwa wyżłobienia umożliwiające schowanie rygli i dociśniecie zasuwy do filcowej uszczelki zamocowanej na całej powierzchni „skrzynki” sześcioma mosiężnymi śrubami. Każda z prowadnic, górna i dolna, zamocowane były do płyty pancerza trzema śrubami o średnicy 22 mm. Pomiędzy nakrętkami dociskającymi prowadnicę umieszczone były podkładki ołowiane, których zadaniem była kompensacja udaru powstałego podczas ostrzału pancerza. Podobną podkładkę miała śruba będąca osią mechanizmu ryglującego zasuwę.
Pancerz nie został ujęty w Panzer Atlasie 1, stosowany w latach 1934 – 1935.
Poniżej film przedstawiający działanie sprawnego i kompletnego pancerza skrzynkowego.