14P7 Stahltür – stalowe drzwi jednoskrzydłowe chroniące główne wejście do obiektu. Powszechnie stosowane na wszystkich liniach umocnień wybudowanych w okresie międzywojennym. Konstrukcja drzwi została opracowana w 1934 roku przez Wa.P.A 5 (Waffen-Prüf-Amt 5), wydział podległy urzędowi do spraw uzbrojenia (Heereswaffenamt) zajmujący się rozwojem pancerzy. Według zestawienia przygotowanego przez śp. dr. Krzysztofa Biskupa, na dzień 15 lutego 1941 dostarczono 3600 sztuk drzwi stalowych 14P7.
Drzwi 14P7 miały wymiar 800 x 1100 mm i wykonane były z arkusza stali niestopowej o grubości 30mm, co odpowiadało ówczesnej klasie odporności D, waga gotowych drzwi przekraczała 500 kg.
Drzwi stalowe 14P7 montowano na elewacji w ten sposób, aby były otwierane na zewnątrz schronu, w kierunku „od” strzelnicy obrony wejścia. W przypadku, kiedy blok wejściowy nie posiadał strzelnicy obrony wejścia drzwi otwierały się w kierunku bocznych ścian obiektu.
Pośrodku skrzydła znajduje się otwór wyłazu o wymiarach 490 x 400 mm (szerokość x wysokość) umożliwiający opuszczenie schronu w przypadku gdy drzwi zostaną zaklinowane w ościeżnicy siłą pobliskiej eksplozji bądź częściowo zasypane ziemią. Otwór wyłazu był na tyle duży, że umożliwiał podawanie standardowych skrzynek amunicyjnych (Patronenkästen 15, o wymiarach 365 x 85 x 170 mm, długość x szerokość x wysokość). W otworze wyłazu można było zamontować też blendę z blachy stalowej perforowanej z otworami podłużnymi w układzie mijanym, umożliwiającą wentylowanie obiektu bez konieczności pozostawienia niezabezpieczonego niczym otworu wejściowego. Blenda montowana była od strony zewnętrznej i zabezpieczona od środka za pomocą zasuwki. Klapa wyłazu otwierała się do wewnątrz obiektu, pionowa oś obrotu wyłazu była zbieżna z osią obrotu skrzydła drzwiowego. Swobodny ruch klapy wyłazu zapewniało łożysko ślizgowe, czop zawiasu umieszczony był w panewce wykonanej ze stopu łożyskowego. Klapa w położeniu zamkniętym blokowana była dwoma sworzniami połączonymi ze skrzydłem za pomocą łańcuszków.
Pośrodku klapy wyłazu znajdował się niewielki otwór, pełniący funkcję strzelnicy z rozglifieniem umożliwiający obronę bliską za pomocą broni ręcznej. Otwór strzelnicy zasłaniany był zasuwą, która poruszała się pomiędzy prowadnicami stanowiącymi elementy mocowania klapy wyłazu do konstrukcji drzwi. Zasuwa przesuwana była za pomocą uchwytu w kształcie litery U wykonanego z pręta stalowego. Ruch zasuwy ograniczały ograniczniki zasuwy znajdujące się przy zewnętrznych krawędziach klapy wyłazu. Zasuwę w położeniu zamkniętym utrzymywały dwie śruby dociskające umieszczone w dolnej i górnej prowadnicy.
Gazoszczelność drzwi 14P7 zapewniały uszczelki filcowe nasączone olejem. Uszczelka na drzwiach przytrzymywana była specjalnie wyprofilowaną blaszką, która mocowana była do skrzydła za pomocą mosiężnych śrub. Także na całej krawędzi klapy wyłazu, w przygotowanym zagłębieniu znajdowała się uszczelka mocowana do klapy przy pomocy mosiężnych śrub. W uszczelkę wyposażona była również zasuwa otworu strzelnicy.
Drzwi stalowe 14P7 malowano w całości na jednolity kolor, identyczny lub podobny do położonego na elewacji wejściowej schronu. Znane są przypadki malowania wewnętrznej powierzchni drzwi na kolor biały, co pozwalało nieco rozjaśnić wnętrze bloku wejściowego. Na górnej, wewnętrznej stronie drzwi, pośrodku lub w narożniku malowano czerwony okrąg oznaczający, że drzwi powinny być stale zamknięte.
