48P8 Gewehrschartenverschluss – zamknięcie strzelnicy broni ręcznej to pancerz wykonany ze stali niestopowej (o dużej zawartości węgla, która w przeciwieństwie do stali stopowej nie pozwala na uzyskanie specjalnych własności chemicznych lub fizycznych, czyli na przykład poprawy plastyczności, eliminacji kruchości, czy podniesienia twardości w procesie ulepszania cieplnego). Pancerz o wymiarach 760 x 830 x 40 mm i ostrzałoodporności D stosowany początkowo w strzelnicach obrony wejścia (strzelnica flankująca), później jako pancerz chroniący strzelnicę wewnętrzną obrony wejścia, strzelnica przestrzeliwała drzwi wejściowe. Pancerz został opracowany w 1935 roku przez Wa.P.A 5 (Waffen-Prüf-Amt 5), wydział podległy urzędowi do spraw uzbrojenia (Heereswaffenamt) zajmujący się rozwojem pancerzy. Według zestawienia przygotowanego przez śp. dr. Krzysztofa Biskupa, na dzień 15 lutego 1941 dostarczono 13870 sztuk pancerza 48P8.
Otwór w płycie strzelnicy zamykany był za pomocą zasuwy znajdującej się pomiędzy dwoma prowadnicami, górna prowadnica mocowana była do płyty za pomocą trzech śrub, dolna była spawana do płyty. Ruch płyty ułatwiał umieszczony prostopadle do zasuwy chwyt wykonany z pręta o przekroju okrągłym, a sama płyta przesuwała się na kulkach łożyskowych. Skrajne położenia zasuwy były oznaczone dwoma trzpieniami znajdującymi się w poziomej osi ruchu zasuwy. W pozycji zamkniętej zasuwę należało docisnąć śrubami dociskowymi znajdującymi się na dolnej i górnej prowadnicy. Śruby dociskając zasuwę, dociskały również uszczelkę filcową zamocowaną na wewnętrznej części zasuwy po obwodzie, zapewniając jednocześnie gazoszczelność.
