Stau 714 – jaz 714, wchodzący w skład „Systemu 700” [1] wybudowano w 1935 roku [2] na zachodnim brzegu jeziora Paklicko Wielkie na Kanale Niesulickim łączącym się dalej na zachód z jeziorem Goszcza. Kanał Niesulicki powyżej jazu to nie kanał forteczny w rozumieniu przeszkody wodnej jakie wykonywano sztucznie na terenie FF OWB, tylko niewielki strumień łączący oba wyżej wymienione jeziora. Teren zalewowy rozciągał się szeroko w naturalnym zagłębieniu terenu i mógł sięgać aż 1,5 km w głąb, w rejon zasięgu uzbrojenia obiektów grupy warownej Körner, w której skład wchodziły między innymi obiekty Pz. W. 701 i 702. Od wschodu przesmyk pomiędzy jazem a jeziorem Paklicko Wielkie ryglował duży dwukondygnacyjny schron Pz. W. 706.
Stau 714 wybudowano w ramach Linii Niesłysz Obra (Nischlitz – Obra) włączonej w 1936 roku do FF OWB i stanowił fragment szerszego założenia wykorzystującego naturalne przeszkody wodne, których na południowym odcinku FF OWB nie brakowało. Konstrukcja jazu składa się z dwóch przyczółków i umieszczonego pomiędzy nimi przelewu, którego zadaniem było piętrzenie wody w sytuacji, kiedy zaistniała taka potrzeba. W północnym przyczółku umiejscowiona była izba obsługi jazu, wejścia chroniły z zewnątrz niewielkie drzwi, wewnątrz znajdowały się jeszcze ciężkie dwuskrzydłowe drzwi typu 13P7. Wewnątrz izby załogi znajdował się mechanizm korbowy napędzający cylinder i klapę zamykające bądź otwierające kanał spustowy. Wnętrze izby zachowane jest w dobrym stanie, zwłaszcza napisy eksploatacyjne, niestety po mechanizmie korbowym nie ma już śladu, zachowały się tylko wały przenoszące napęd na cylinder.
W sytuacji kiedy nie zachodziła potrzeba piętrzenia, kanał spustowy zaznaczony przerywaną linią na powyższym rysunku, położony około 2 metrów poniżej przelewu był otwarty i woda swobodnie przepływała poniżej jazu. Kiedy zaszła potrzeba podniesienia poziomu wody, cylinder za pomocą przekładni zębatej był opuszczany w specjalne gniazdo i tym sposobem zamykał otwór wlotowy kanału spustowego. Drugi łańcuch napędzał prawdopodobnie klapę umieszczoną w kanale spustowym po stronie niskiej wody. Taki wniosek nasuwa się po obejrzeniu izby obsługi przekładni zębatej, gdzie na ścianie po prawej stronie znajduje się napis Klappschütz, natomiast na przeciwnej Zylinderschütz. Trudno jest potwierdzić to przypuszczenie, ze względu na brak dostępu do kanału spustowego po stronie niskiej wody, jak również brak dokumentacji technicznej.
Poziom piętrzenia na jazie mógł zostać dodatkowo podniesiony poprzez montaż szandorów na przelewie, podwójne gniazda na szandory widoczne są na obu przyczółkach. Dodatkowo istniała możliwość zamontowania kładki, do dziś widoczne są specjalne wgłębienia na górnych krawędziach przyczółków.
Wlot i wylot kanału spustowego zabezpieczany był specjalną półokrągłą kratą, która zamontowana była na przygotowanych do tego prowadnicach. Zadaniem tych kratownic było zabezpieczenie kanału spustowego przed wniknięciem do wnętrza przedmiotów mogących zakłócić pracę cylindra lub klapy.
Od przyczółków poprowadzone były groble mające utrzymać poziom wody podniesiony przez jaz. Rdzeniem grobli jest ścianka szczelna osłonięta od góry żelbetonowym wałem, skarpy osłonięte są ziemią. Od północnej strony poprowadzony jest przekop, którym obecnie płynie strumień.
- M. Marciniak, Hydrotechnika w fortyfikacjach Łuku Odry-Warty [w:] Międzyrzecki Rejon Umocniony 80 lat zabytku architektury obronnej, red. G. Urbanek, Pniewo 2013, s.23
- G. Urbanek, Rozbudowa hydrotechniki w umocnieniach Odry i Warty [w:] Społeczeństwo i fortyfikacje dawniej i dziś, red. G. Urbanek, Poznań 2016, s. 46
- B. Perzyk, J. Miniewicz, Międzyrzecki Rejon Umocniony, Warszawa 1993, s.61